Heavy metal
Er zijn weinig mensen die slechts een zomer luisteren naar heavy-metal en hier niks meer mee hebben. Hardrock is er in veel soorten, al denkt de buitenstaander vaak dat het een hoop lawaai en geschreeuw is. Dit zal voor sommige muziekstijlen zoals Grunt en Speedmetal vast gelden, maar de meeste hardrockliefhebbers houden van melodieuzere muziek. Bovendien niet alleen van metal, maar ook van andere muzieksoorten, zelden mensen meegemaakt die uberhaupt slechts van een genre houden. Waarom niet van Hardrock en van Frank Sinatra of klassieke muziek houden? Alsof er een keus gemaakt moet worden. Het hangt van het moment af, maar eenmaal behept met de liefde voor metal raak je dit nooit meer kwijt.
Hoe het begon
De Duitse band Accept was in de jaren tachtig een bekende band, althans relatief gezien en niet zoals Metallica in de jaren negentig. Twisted Sister, Accept en Iron Maiden en later Metallica, Slayer en Manowar waren mijn favorieten. Destijds was je een van de weinigen uit de groep of klas die hier naar luisterde. Dit veranderde in de jaren negentig. In het cd tijdperk had ik de neiging om zoveel mogelijk cd's te kopen. Dit stagneerde in het internet tijdperk, al was een 'MP3' downloaden rond 1996 een opgave met een 14k4 modem en ook de 56k variant bood weinig soelaas. Enkele 'MP3' bestanden binnenhalen duurde uren. Youtube bestond niet. De cd's die ik kocht kende ik de artiesten, hooguit nam je soms enkele verassingen mee uit de uitverkoopbakken. Platen waren voor een dertienjarige duur en als ik het goed herinner koste rond 1988 een net verschenen elpee bijna 24.95 gulden. Een eerder uitgekomen plaat rond de 14.95 gulden. Niet dat cd's goedkoper waren, maar gaandeweg werden ze door toename van inkomsten relatief goedkoper. De cd was toch beter dan een plaat, die kon dertig jaar of langer, levenslang mee en zag je als een investering. Dezelfde illusie gold met videobanden en dvd's. Digitaal is handiger en makkelijker ordenen, kost minder geld en neemt bijna geen ruimte in beslag. Praktischer, maar het mist de hoesjes en de fysieke aanwezigheid van tastbaarheid. De LP had niet de aaibaairheidsfactor die het nu heeft en ik bewust negeer. Een plaat heeft meer beleving en een mooier object, maar een nieuwe verslaving introduceren die ruimte kost en een excuus is om bakken geld uit te geven is allesbehalve wijsheid. Ik laat deze liggen, niet doen, want het is net zoals met roken. Een sigaret blijft nooit één sigaret. Geheelonthouding is de oplossing.
Het album Breaker (1984) met op de hoes een vrouw met prikkeldraad door haar hoofd. Melodieuze metal die vergelijkbaar is met AC/DC Destijds mijn eerste casettebandje en nog steeds een plaat die jeugdsentiment oproept.
De eerste tonen van het begin van het nummer 'Killers' vond ik geweldig in 1987. De rest kon mij destijds minder bekoren maar volgde gaandeweg. De illustraties van 'Iron Maiden' vond ik eerst een beetje eng, maar hadden tegelijkertijd een aantrekkingskracht. Mijn kamer hing vol met posters van Iron Maiden en deze afbeeldingen zijn verbonden met mijn jeugd geraakt.
Sepultura, hardere metal, verstaanbaar grommen, de grens van wat voor mij acceptabel is (samen met Slayer), politiek georienteerde teksten, begin jaren negentig, voor niet metal luisteraars takkeherrie.
Glamrock en powermetal: Twisted Sister, magnum, dio etc..ETC..
Men zegt dat je muzieksmaak tussen je twaalfde en zestiende vormt. Dit zal vast kloppen, want de meeste mensen draaien muziek uit die tijd. Niet alleen metal, ik vind popmuziek of dancemuziek uit de jaren negentig ook iets hebben. Vroeger leefde bij mij het verschijnen van een nieuwe cd, tegenwoordig gaat dit aan mij voorbij. Te lang naar muziek luisteren is storend. Het subcultuurtje van metal bevalt mij, vooral de overdreven theatrale glamrock. De muziek is melodieuzer, ligt beter in het gehoor. Als opgroeiende adolescent is de kledingstijl passend. Ik keek destijds naar ouderen met bewondering als ze op leeftijd nog steeds als metalhead rondliepen, echter vanuit ouder perspectief ben ik hierin 180 graden gedraaid. Netheid is troef, maar een tikkeltje combineren is beter. De haardracht, strakke spijkerbroeken en aanverwante kleding straalt iets uit. Tegenwoordig zitten de broeken strakker om een andere redenen, het ouder worden heeft vervelende bijeffecten. Ik vind het bij concerten tegenwoordig prettiger om normale en nette kleding aan te hebben. Afwijken van de norm past mij beter.
Twisted Sister, overdreven glamrock, pruiken, make-up.
De posters op mijn kamer in het ouderlijk huis. (1994)
Heavy metal en de mierzoete ballades als tegenhanger
Ik heb een voorkeur voor ballads, dit heeft weinig met hardrock of heavy metal te maken. Het lijkt of de meest sensitieve liedjes uitgerekend van hardrock bands komen. Combinaties zijn ook mogelijk, dus rustige nummers met mooie gitaarsolo's.
'Doro-Unholy love' uit 1990. Ballad of Metalnummer? Ik ben er niet goed uit, maar het lijkt beide elementen te hebben, al kan dit aan mij liggen. Sowieso is deze duitse dame best prettig om naar te luisteren. Het is misschien wat theatraal allemaal, maar die glamrock-achtige stijl kan ik waarderen. Dit nummer is inmiddels dertig jaar oud is en de tijd gaat snel. Ach, over twintig jaar is dit nog steeds goed te beluisteren.
Het blijft opmerkelijk dat juist deze man zo'n gevoelig lied weet te schrijven, in zijn begindagen met nummers als 'Fuck like a beast' en andere prikkelende titels. Meer een act met zijn zaagbladen verpakt in zijn kostuum. Bij het ouder worden hangt deze zanger het Christendom aan. Dit nummer 'Hold on to my heart' is uit 1992 en van W.A.S.P. Het heeft allemaal iets, welke stijl en overtuiging dan ook, maar steeds hetzelde trucje zoals 'Slayer' doet hij niet .
'Blaze Bayley - Together We Can Move The Sun' 7 december 2019. Tja, deze man mag niet ontbreken. Een zachter nummer inclusief schitterende gitaarsolo. Het lijkt of dit nummer naarmate het duurt meer metal wordt. Deze man verdient meer succes dan hij heeft en soms is het schrijnend om te zien. Zijn concerten in kleine cafeetjes zijn een beleving en magistraal.
Metal
Na mijn dertigste ben ik gestopt met het dragen van bandshirts. Ik vond mijzelf er te oud voor en in retroperspectief vanaf je vijfenveertigste denk je: 'Was ik oud op mijn dertigste?' Dit denk ik straks opnieuw als ik zestig ben en naar dit heden terugkijk. Laat onverlet dat ik de shirtjes graag zie en de neiging houdt om deze te kopen. Bij kraampjes of online. Niet zinvol als je deze niet aan gaat doen. Genoeg rotzooi in huis. Mijn oude shirtjes heb ik bijna allemaal bewaard. Gek genoeg zijn deze voor verzamelaars geld waard, sommige zelfs honderden euro's. Ik doe ze niet weg uit sentimentele redenen. Al denk ik dat de interesse die er nu is over twintig jaar is verdwenen bij zowel kopers als de verzamelaars hiervan. Vergelijkbaar met sigarenbandjes, al zijn shirtjes een stuk cooler.
het digitale tijdperk
Ik luister zelden naar nieuwe bands, maar dankzij spotify naar nummers die ik niet kende en ben gaan waarderen. Bij het aanmaken van een playlist en vooral als deze is afgelopen zoekt hij zelf aanverwante muziek. Dit principe dat je ook vindt bij websites zoals Amazon en Bol: 'Mensen die dit zochten, zochten ook.' Op deze wijze vindt je ineens 'nieuwere' oude nummers die je nog niet kent. Cinderella is een band die mij destijds ontgaan is, maar waar ik tegenwoordig graag naar luister. Handig en dan heb ik het niet eens over het niet mee hoeven te zeulen van CD's doordat 'modernere' auto's een koppeling kunnen maken met Spotify. Prettig is de mogelijkheid van Bluetooth Speakers. Met een goede speaker heb je alles voor handen, bijna alles dan. Een koptelefoon uitgerust met dezelfde technologie is nog praktischer. Nostalgie? Nu even niet, de nieuwe technologie is praktischer en beter ondanks ik vatbaar voor het verleden ben. Wie er pragmatisch naar kijkt mist de vele cd's en de cassetebandjes totoaal niet. Het was behoorlijk irritant om stapels cd voor de auto te branden. Een doffe ellende om deze mee te sleuren en krasvrij te houden. Vooral in combinatie met mijn slordige persoonlijkheid een onmogelijke opgave. Met een Ipad, of telefoon ben je hier vanaf en zitten de nostalgische elementen in de muziek zelf.
Het heden
Een metalachtige ballade van Skid Row uit 1989.
Lange tijd heb ik de muziek van de bands gekocht die ik in mijn jeugd beluisterde. Nieuwe bands ontgingen mij. De laatste tijd kijk ik sporadisch nieuwe bands. Youtube is een handige mogelijkheid hiertoe. Het blind kopen of beluisteren destijds van cd's deed en doe je minder snel, maar internet biedt meer perspectief vluchtig iets te bekijken of te beluisteren. Ondanks dit gegeven dwaalt mijn aandacht snel af naar de bands uit het verleden. Die vervelen nooit en juist het ontdekken van oudere albums die aan je aandacht ontsnapt zijn is indirect nieuw materiaal. Ik luister momenteel naar Motley Crue, Skid Row en het solowerk van Sebastian Bach. Ik denk dat het een tijdfactor is. Mijn vrije tijd is schaars - zoals velen - en de tijd die ik heb luister ik liever naar muziek die ik ken. Onlangs ontdekte ik Gamma Ray, een band waarbij de oude zanger van Helloween zingt en hierdoor indirect een tweede soortgelijke band. Op dit moment afgewisseld met Iron Maiden. Dit blijft een paar weken aanhouden om naar de achtergrond te verdwijnen. Inmiddels hebben ze al jaren geen nieuw werk meer uitgebracht en er was een tijd dat ik reikhalzend uitkeek naar een nieuwe cd. Nergens voor nodig, er is genoeg gemaakt om naar te luisteren. Wat is er beter om dit af te sluiten met een quote van Lemmy die tot het einde van zijn leven zwaar vermagerd door kanker optrad. Een echte baas. 😎
