Mijn fascinatie voor Humphrey Bogart

Idolaat klinkt als blinde bewondering en ik denk dat het woord idolaat niet voor niks lijkt op het woord idioot. Adoratie is een groot woord en rolmodel ook. Het is inherent in het leven dat je bepaalde figuren interessant vindt. Het valt mij op dat veel mensen Bogart niet kennen, alleen ouderen. Nu begin ik hier zelf ook bij te horen, althans de benaming jongere gaat bij mij niet meer op. Ik behoor niet tot de mensen achter een rollator of degenen die genieten van een pensioen en verlost zijn van werkgevers, maar het komt in de buurt. De senioriteit nadert gestaag. Humphrey Bogart werd slechts 57 jaar. Zijn levenstijl, veel drank en roken die tot zijn imago behoorden waren funest voor zijn lichaam. 

Drie huwelijken, een praktiserende alcholistische levenstijl en veel roken. Als enige niet ziek worden tijdens het filmen in Afrika van 'The African Queen' uit 1951. (De enige film waar hij een Oscar mee won) Het verhaal gaat dat Bogart daar geen water dronk, maar liters whiskey en daarom als enige niet ziek werd. Een PR verhaal? Het klopt misschien dat water drinken daar risicovoller was dan gedestileerde drank, maar met enorme hoeveelheden alcohol is het ontbreken van water in de nacht - en zeker de dag hierop volgend - een ware marteling. Zonder een slok water een kater doorstaan? Zal het verhaal verzonnen zijn, of kan je als rasechte alcholist de nadorst lessen met nieuwe sterke drank? Misschien weet iemand hier het antwoord op die de Hogere Academische Alcoholkunde niet alleen heeft gevolgd, maar deze ook met een 'goed' resultaat heeft afgesloten. πŸ₯ƒπŸ·πŸΎπŸΊ

Zijn vreemdgaan en drie huwelijken, ik kan geen reden noemen om Bogart zijn persoonlijke gang als voorbeeld te nemen. Dit is niet waarom hij herinnerd wordt,maar dat hij een grootverbruiker is van sterke drank en sigaret altijd aanwezig is. Naar verluidt maakt dit iemand tastbaar en realitisch. Geloofwaardiger dan het 'perfecte plaatje' van iemand die sportend met een gemaakte prodent-lach overduidelijk de ideale schoonzoon is. Veel drinken en roken, rood vlees eten, kortom alle stereo-typeringen van mannelijk gedrag inclusief het praten met een droge mannelijke stem. Roken en drinken heeft iets volks en als we dit bestuurlijk doortrekken naar mijn woongemeente Ede zie ik paralellen met onze voormalige burgemeester Cees van der Knaap die tussen 2006 en 2017 onze burgemeester was. Die dronk en rookte en had mede hierdoor ook een volkse verwantheid. Niet te vergelijken - en in schril contrast - met de hoeveelheden die Bogart wegdronk. Dit gedrag zorgt voor een herkenbare menselijke factor. Dat er in 2018 een sporthal naar deze beste man (namelijk de Van De Knaap hal) doet hier niks aan af. In films dronk Bogart ook, net zoals anderen, maar niet buitensporig als in het echte leven. Zijn eerste rol in 'Up the River' uit 1930 was die van een man uit de nette klasse, vanaf 1936 brak hij door in 'The Petrified Forest als de gangster Duke Mantee. Nu nog een film die het bekijken waard is en in HD kwaliteit is uitgebracht met schitterende rollen van zijn vriend Leslie Howard en Bette Davis als een jong lieflijk meisje. 

Bogart en zijn drank. Samen met zijn favoriete regisseur en drinkmaatje John Huston maakte hij graag films. Een mooi excuus om onbeperkt te kunnen drinken. Twee gelijkgestemden die van drank consumeren hun levenstijl maakten. Deze foto heeft een bepaalde 'stoerheid' althans in de ogen van mannen. Het zal mijn weinig verbazen als niet drinkende vrouwen dit een stukje compensatie van mannelijke bravoure vinden. 

Humphrey Bogart met Lauren Bacall, vermarkt als het perfecte Hollywood koppel. De werkelijkheid zal weerbarstiger geweest zijn, maar laat onverlet dat beiden met elkaar verbonden zijn geraakt in de geschiedenis. Velerlei foto's zijn online te vinden en ik mag hier graag naar zoeken op gezette tijden, al wisselen mijn interesses elkaar regelmatig af. 

De gangster-acteurs uit de jaren dertig, van links naar rechts: Humphrey Bogart, Edward G. Robinson, James Cagney en George Raft. Raft had contacten met de maffia en was een kampioen succesvolle rollen weigeren die van Humphrey Bogart een ster wisten te maken.

James Cagney in 'The public Enemy' uit 1931 wachtend in de regen om vervolgens naar binnen te gaan om andere gangsters te vermoorden . In dit animerend gifje blijft het regenen en regenen. β˜”οΈβ˜”οΈ 

Bogart speelde zowel symphatieke gangsters zoals in 'High Sierra' uit 1941 als de ultieme slechte man in 'The Roaring Twenties' waar ook mijn tweede favoriete acteur James Cagney (1901-1986) speelt. Cagney die liever in dansfilms speelde, sneller sprak en meer mimiek op zijn gezicht heeft. Qua levenstijl een hemelsbreed verschil. Cagney had meer karakter zowel in films als daarbuiten. Voorzitter van de vakbond voor acteurs en 64 jaar getrouwd. Een uitzondering in Hollywood. Zijn films zijn meer op de achtergrond geraakt en zijn naam is in het collectieve geheugen minder overeind gebleven dan die van Humphrey Bogart. Het type dat Bogart speelt, is de harde stoere mannelijke man. Degene die niet met zich laat sollen, maar vaak met een gevoel voor goedheid en het juiste morele kompas. Voor mij persoonlijk een interessant type. Dat het fictief is doet hier weinig aan af. Het gekke is dat Humphrey Bogart (1899-1957) inmiddels langer dood is dan hijzelf ooit heeft geleefd. Het maakt mijn interesse niet minder. Er is meer tijdloos dan je denkt. 

Hoe zijn acteurs in het echte leven? Ronald Reagan (1911-2004) de Amerikaanse president zei ooit dat juist zijn acteertalent hem als president hem goed van pas kwam in zijn presidentschap en hij daarom erg geschikt was. Deze voormalig B-acteur grossierde in zelfspot en het maken van grappen. Een charismatische man, lijkt het en dat zal hij vast zijn, maar tegelijk iemand met schaduwrandjes. Reagan was een informant van de FBI van mensen met vermeende communistische sympathieen voor de zwarte lijst van acteurs tijdens het mccarthyisme in de jaren vijftig. Bogart sprak zich samen met andere acteurs zoals Edward G. Robinson openlijk uit tegen deze heksenjacht en was onderdeel van de in 1947 opgerichte actiegroep  'The Committee for the First Amendment'. Deze club protesteerde tegen zittingen die door een commisie in het 'Huis van Afgevaardigden' werden gehouden. Weinig succesvol, maar het gaat om het stelling in nemen tegen onrecht en te durven staan voor de 'goede' zaak die tegelijkertijd subjectief blijft. Een actieve politieke signatuur had Bogart niet, op het steunen van de verkiezingscampagne van Roosevelt in 1944 en Truman in 1948 na. Bogart was een een democraat en niet christelijk gelovig en scheen volgens overlevering meer overtuigd te zijn van de bijbelse 10 geboden. Wellicht dat deze tien relatief makkelijker zijn vol te houden. 

Bogart vertegenwoordigt voor mij de mannelijke man. Hij heeft hetzelfde mannelijke aura dat Bruce Springsteen  uitstraalt. Een verademing, zeker in onze feministische en langzaam genderloze samenleving waarbij de 'moderne' man een halve vrouw moet worden. Er zijn wezenlijke verschillen en de gevoelige man die zijn emoties toont is niks mis mee, maar hem gelijkschakelen en ontmannelijken zou voor zowel de vrouw als man niet werken. Ter compensatie steek je als man de barbeque aan. Leg je er een grote lap vlees op en trek je een biertje open. Laat dit laatste bastillon van mannelijkheid mannen nog een beetje het gevoel geven man te zijn. Hoe infantiel dit lijkt. Je hebt het gevoel dat Bogart die progressieve ideeën keihard in het gezicht had uitgelachen. Het valt op hoe assertief en zelfstandig vrouwen in oude films zijn. Helemaal niet ondergeschikt. Je kunt die politiek correcte kaste niet genoeg van repliek dienen. Bogart is straks het ideale rolmodel voor de mannenemancipatie die gaat volgen. De tijd dat mannen weer man willen en kunnen zijn. Het fascinerende van Bogart is zijn stem en hij is het ultieme alpha mannetje dat (bijna) altijd aan de goede kant staat. Ik kan alleen maar constateren dat Anno 2021 zijn persoonlijkheid en films niks aan mannelijke kracht verloren hebben. Sterker, hij is interessanter geworden! 

Bogart als reclame voor Bogart's drank. Passen doet het wel en als stijlicoon sprekend. Toch een mooie man, al droeg hij een pruik en was de werkelijkheid minder mooi dan hier getoond.

Bogart als sympatheieke gangster in 'High Sierra' uit 1941. Samen met Ida Lupina (1918-1995) Het verhaal gaat over een plan om een roofoverval uit te voeren, maar ondertussen krijgt hij gevoelens voor een naief meisje met een klompvoet. Deze film doet niet gedatteerd aan.